ถึงเธอ....
ณ วันหนึ่งบนดอยสูง เราได้พบกัน...
เธอทำความรู้จักฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว ขณะที่ฉันรู้จักเธอผ่านคนอื่น..
เราใช้เวลาต่อกันไม่มาก...แล้วเธอก็จากไป
สำหรับฉัน จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังอยู่...
ร่องรอยของเธอที่ฝากไว้ ทำให้ฉันคิดถึงทุกที ที่มองมัน...
จนถึงตอนนี้ฉันก็ได้เพียงแต่คิดว่าถ้าวันนั้น เธอไม่ผ่านมาแล้วผ่านไปก็คงดีกว่า
เห็นว่ากรุ๊ปหลักไม่เจอเธอเลยสักนิด....เลือกคนซะด้วยเหรอเนี่ย!!??
เธอรู้ไหม ว่าเธอพลาดไปแล้วที่เลือกพวกเรา.....
ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นห่วง.....ว่าเธอเป็นยังไงหลังจากเจอพวกเราไป
ก็นะ....แต่ละคนในทริปsurvey ไม่ธรรมดาเลยสักคนนี่
หวังว่าอาการเธอคงไม่ร่อแร่เหมือนอย่างพวกเรา ที่ยังคง คัน
คัน และ คัน....
ไปดีเถอะนะคุ่น ระหว่างนี้เราจะรักษาตัวด้วยยาclobetasol กับขมิ้นชันและยาแก้แพ้ อย่างเต็มที่
....กระโปรงที่เคยใส่ กางเกงขาสั้นที่รักนักหนา คงต้องพักเก็บไปอีกสักระยะหนึ่ง
สุดท้ายได้แต่หวังว่า...เราคงไม่พบเจอกันอีกบนดอยสูงดอยต่อไปอีก....
ลาก่อน....ตลอดไป
จาก...เรา
ปล.ขอบใจที่ตอนนี้ฉันตอบใครต่อใครได้แล้วว่าฉันไม่ชอบแมลงอะไรมากที่สุด.... :angry1:
อีกหนึ่งปล. คนที่โดนคงเข้าใจว่าน่าคับแค้นใจและคันขนาดไหน 555 ^o^
สำหรับพี่ปิ๋ม....ยาดีมากเลยพี่...
เอ่ออออ...ชอบ พาด หรือ ชอบ พิง อ่ะคะคุณน้อง 
